Vieiros

   A comarca de Ferrol, desde a instauración  da democracia, sufriu un continuo receso,  unha suspensión do esplendor  épocas pretéritas, e iso veu ocasionado pola carencia dunha clase dirixente eficiente, pois nestas latitudes  a dualidade político - sindicalista  ocasionou  mais estragos que a peor praga imaxinaria.  
   Salvando escasas excepcións, a clase política comarcal estivo conformada por unha tribo de mediocres de limitada cualificación e acentuado gregarismo, preocupada excesivamente no acatamento de mandatos postizos  en detrimento de a autenticidade xenuína.   Ineficacia, nulidade e palabrería oca, acompañada de primas acomodaticias para si mesmos, foi o seu detestable achegue á nosa  historia contemporánea.   

   A  caterva  sindicalista de ferrolterra, excepcións á marxe, no canto de apostar polo que debesen ser dereitos irrenunciables,  exerceron de perfectos domadores, auxiliando o desmantelamento do principal sector industrial  da  comarcar, deron as costas ao futuro e apostaron por render  culto   aos mandatos da  autoridade xerárquica superior; perceptora de subvencións escandalosas  que vinculan dependencias e aprisionan integridade.  Comportamentos  pseudo - mafiosos   e  culebreo rastrero, escoltado de prexubilacións de luxo  e  vida de liberado, foi o resultado  da  súa herdanza coetánea, comparable si cabe ao  sindicato vertical na súa etapa gloriosa.    


   Si até o de agora a comarca  era escenario de representación con comediantes  oriúndos, agora se ampla o elenco con teatrais foráneos.

      Eramos poucos, e  chegou Zapatero………!

   A correspondencia e afinidade de comportamento deste individuo  coa clase política e sindical da nosa contorna, postúlalle  merecedor de o título de fillo adoptivo da comarca, ao superar con fartura as incongruencias e os dislates cometidos pola  alcurnia aborixe.

     Este señor é un completo insolvente, pois   a  persoa que ten outorgada a condición de presidente do goberno español, non está autorizada a xogar  coa sensibilidade, a esperanza e o futuro dos cidadáns.    É inaudito que en foro  parlamentario comprometese a súa palabra anunciando aos catro ventos, que cando alcanzase a  condición de presidente de quenda da UE, realizaría xestións dirixidas  a levantar  do veto de ASTANO, e a tempo presente transcorridos mais de tres meses como máximo  mandatario europeo, non deu curso formal ao compromiso contraído.   

    Iso si, a tomadura de pelo é licenciosa, pois mentres incumpre abertamente  o seu debo, outorga licenza aos seus apóstolos de ministerios para que prediquen por terras galegas  o contrario do contraído en sede parlamentaria.  

    Estas actitudes son propias dun  badanas, dunha persoa informal, un comprometedor, alguén que non actúa segundo o que di,  e distantes por tanto  do comportamento  rigoroso e serio que debe presidir a función  dun  home de estado.
     En resumo,  a este atolondrado  fáltalle seriedade  e sóbralle charlatanería.                                                                                                                                                                                                                                                                                             Ernesto G. Ontoria deTill e Veiga